Pius WELOŃSKI

Pius Weloński, wybitny polski rzeźbiarz, studiował w latach 1872 –1875 w Akademii petersburskiej. Tutaj był wielokrotnie nagradzany medalami srebrnymi i złotymi za swoje osiągnięcia artystyczne. W 1877 roku otrzymał prix de Rome, wraz z „wielkim złotym medalem”, za „Wenus przedstawiającą Amora”. Następne ponad dwadzieścia lat spędził we Włoszech, odbywając wiele podróży, między innymi do Niemiec i Francji. Wystawiał w Krakowie, Warszawie, Berlinie i w Rzymie. W 1889 roku urządził wielką wystawę w Petersburgu. W 1890 roku o trzymał tytuł profesora tamtejszej Akademii. Dopiero w 1898 roku osiadł w Warszawie, tu na Zamku Królewskim miał swoją pracownię. W latach 1904 – 1915 był profesorem i dyrektorem Szkoły Rysunkowej. Był członkiem honorowym Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych oraz dyrektorem Muzeum Sztuk Pięknych w Warszawie. Do jego najważniejszych prac rzeźbiarskich zalicza się „Śmierć Akteona”, (nagrodzona w cesarskiej akademii w Petersburgu), „Gladiator” oraz „Bojan” (w zbiorach cesarza Aleksandra III), „Sclavus saltans”, „Prometeusz”, pomnik Pługa u Św.Krzyża w Warszawie, kompozycja figuralna na gmachu warszawskiej politechniki, pomnik kardynała Czackiego w rzymskim kościele Św. Pudencjany, pomnik Jędrzeja Śniadeckiego w warszawskim kościele SS.Wizytek, pomnik biskupa Nowodworskiego w katedrze płockiej, pomnik kardynała Radziwiłła w katedrze wawelskiej, 14 stacji Męki Pańskiej na Jasnej Górze w Częstochowie. Jego prace malarskie i rysunkowe stanowią w zbiorach muzealnych wielką rzadkość.