Józef PANKIEWICZ

Józef Pankiewicz zaczął naukę malarstwa od warszawskiej Klasy Rysunkowej, kontynuował ją w latach 1885 - 1886 w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych. W roku 1889 wyjechał po raz pierwszy do Paryża, przez następne lata podróżował dużo po Europie. W 1906 roku został profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W czasie I wojny światowej był w Hiszpanii, a od 1919 roku osiedlił się w Paryżu, tutaj od 1925 roku kierował filią krakowskiej akademii, stając na czele środowiska malarzy, określanych od nazwy Komitetu Paryskiego, kapistami. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", wystawiał dużo, również w kraju. W Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych miał swoje wystawy między innymi w roku 1903, w 1913 i 1921. Jego twórczość malarska, obejmująca pejzaże, martwe natury, sceny rodzajowe, portrety, wykazuje wyraźną linię rozwoju, od naturalizmu przez impresjonizm, do fowistycznych eksperymentów. Artysta poza malarstwem zajmował się również grafiką. Prowadził kurs grafiki w krakowskiej akademii. Jego intensywne zainteresowanie tą dziedziną artystyczną przypada na lata 1895 - 1908. Tworzył w akwaforcie i suchej igle. Sięgał po motywy pejzażowe z Polesia, z Normandii, Bretanii, z Paryża i z Włoch. Jego działalność graficzna, podobnie jak malarska oceniana jest bardzo wysoko i oddziaływała na następne pokolenia artystów. Malarz szkicował motywy pejzażowe w plenerze, bezpośrednio na płycie. Jego ryciny były pełne szczególnych artystycznie rozwiązań formalnych. Umiejętnie wykorzystywał wyrazistość kreski w akwaforcie. Artysta stworzył ogółem około 100 rycin. Za każdym razem Pankiewicz dostosowywał swoje możliwości techniczne do motywu, jaki chciał zaprezentować. Nigdy nie popadał w schematyzm. Około 1906 roku wydał tekę grafik paryskich Quatorze Eaux-fortes i niebawem porzucił tę dziedzinę działalności osiągając w niej w dość krótkim czasie doskonałość.