Zygmunt RADNICKI

Zygmunt Radnicki rozpoczął naukę malarstwa od szkoły rysunkowej Podhorodeckiego, a w 1913 roku wstąpił na krakowską Akademię Sztuk Pięknych i kontynuował studia u Dębickiego. Po I wojnie światowej powrócił na uczelnię, do J. Mehoffera i W. Weissa. Tu pozostał aż do 1924 roku, mając przerwę na ponowną służbę wojskową. Do 1922 roku przeżywał "epizod formistyczny". Należał do sekcji lwowskiej Formistów. Wystawiał z nimi w 1921 i 1922 roku. Jego prace reprezentowały uproszczenie formy łączone z pewną dawką ekspresjonizmu. Potem powrócił do tradycji postimpresjonistycznej, a nawet realistycznej. Był współzałożycielem "Jednoroga". Wystawiał w gronie tych artystów. W 1925 roku wyjechał do Paryża. Tu pracował pod kierunkiem J. Pankiewicza. Z czasem zaczął pogłębiać studia krajobrazowe dużo pracując w plenerze. W latach trzydziestych dużo przebywał w Piwnicznej w nowo wybudowanym domu. W 1930 roku wystawiał swoje prace z grupą "Awangarda" w Krakowie. W tych latach wystawiał też dużo za granicą, w Brukseli, Paryżu, Budapeszcie i Nowym Jorku. W 1946 roku został profesorem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W jego powojennej twórczości, w której przeważały pejzaże i martwe natury nad studiami portretowymi, pogłębiona została analiza przedmiotu, a gama kolorystyczna stała się lekko chłodniejsza. Na przełomie 1970 i 1971 roku odbyła się w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie wystawa pośmiertna artysty. Obecnie jego dzieła znajdują się w wielu państwowych zbiorach, w muzeach narodowych Warszawy, Krakowa, Poznania, Wrocławia, Szczecina.