Teofil KWIATKOWSKI

Teofil Jaksa Kwiatkowski studiował malarstwo na Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego u A. Brodowskiego i A.Blanka. Jako powstaniec listopadowy emigrował po upadku powstania do Francji. Początkowo przebywał w Awinionie,a w 1832 roku przeniósł się do Paryża. Tu kontynuował prywatnie naukę malarstwa u A.Toussainta, P.Sentiesa i J.L.Dulonga dzięki pomocy materialnej Towarzystwa Pomocy Naukowej kierowanego przez A.Czartoryskiego, K.Kniaziewicza, L.Platera i A.Mickieiwcza. Naukę kontynuował do 1836 roku. Z tego okresu, do 1836 roku, pochodzą jego akwarelowe studia pejzażowe, sceny rodzajowe, studia postaci w historycznych strojach i portrety. W latach 1840 - 1845 wyjeżdżał do Prowansji, w okolice Awinionu i na wybrzeże Morza Śródziemnego. Z tego okresu pochodzą rysunkowe i akwarelowe studia wieśniaków, rybaków i robotników portowych, głównie Katalończyków pracujących w Marsylii oraz nadmorskie pejzaże. W tym czasie powstały również przedstawienia fantazyjnie ubranych kobiet, mitologicznych stworów, nereid, syren oraz sceny haremowe. Malarz zyskiwał sobie swymi dziełami przychylność krytyki i publiczności. T. Gautier poświęcił swój poemat Néréides jednej z akwareli Kwiatkowskiego. Pod wpływem i niejednokrotnie na zamówienie środowiska emigracyjnego związanego z Hôtel Lambert malarz poświęcał swoje akwarele tematyce powstańczej oraz martyrologicznej. Powracał również do tematów ilustrujących tradycję polskich dworów i zaścianków. Równolegle do różnorodnych tematów obyczajowo-historycznych podejmował się portretowania. Otrzymywał zamówienia od polskiej arystokracji, a także tworzył wizerunki swoich przyjaciół, Mickiewicza, Lenartowicza, Chopina. Temu ostatniemu stworzył liczą i przejmującą prywatnością ikonografię, a także jego pamięci poświęcił symboliczne kompozycje przedstawiające wielkie bale. Około 1860 roku powrócił do malarstwa pejzażowego, kontynuował dawne motywy z Prowansji, zajmował się również kopiowaniem. Teofil Kwiatkowski był wybitnym przedstawicielem romantyzmu w malarstwie polskim. Osiągnął mistrzostwo w malarstwie akwarelowym. Wystawiał między innymi w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1862 - 1873 oraz na oficjalnych Salonach paryskich w latach 1839 - 1881.