Albert HERTEL

Albert Hertel zaczął się uczyć malarstwa w bardzo młodym wieku w berlińskiej akademii u E.Magnusa, E.Meyerheima i E.Holbeina, a rysunku u P.Corneliusa. Z powodu choroby przebywał krótko na Śląsku ( tu namalował obraz Ukrzyżowanie dla jednego z kościołów jeleniogórskich, a Zmarwychwstanie dla kościoła w Janowicach). Od 1863 roku został uczniem F.Drebera w Rzymie. Na jego twórczość silny wpływ wywarł wówczas A.Feuerbach. W tym czasie ugruntowywał swoją sławę malarską dużymi kompozycjami historycznymi, a równocześnie kontynuował samodzielne studia natury. Do Rzymu wracał jeszcze w latach 1875, 1887, 1911. Bywał również w Paryżu, w Prowansji, tu dostał się pod wpływ malarzy Barbizończyków ( H.-J.Rousseau, J.Dupré i C.-J.-B.Corot ). Zawiązał przyjaźń z G.Courbetem, natomiast w Berlinie jego wielką artystyczną przyjaźnią pozostawał A.Menzel. Hertel malował akwarelą i olejno. Tworzył portrety, martwe natury, sceny historyczne i pejzaże. Uprawiał również malarstwo ścienne. Od 1875 roku prowadził w akademii berlińskiej klasę pejzażu. Otrzymywał liczne prestiżowe zamówienia. Między innymi zakupiono jego 7 pejzaży do ratusza berlińskiego. Wystawiał swoje prace regularnie w Berlinie w latach 1868 - 1892 na wystawach akademii, także w Düsseldorfie, Monachium, w Wiedniu i w Paryżu. Najwięcej jego prac znajdowało się w zbiorach Galerii Narodowej w Berlinie.