Martwa natura z taboretem, około 1955

Roman Artymowski podjął studia malarskie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem E. Eibischa, C. Rzepińskiego i A. Jurkiewicza w 1945 roku. Był już wtedy odznaczonym za udział w walkach partyzanckich podporucznikiem rezerwy. Głównie uprawiał malarstwo sztalugowe i ścienne. Zajmował się również grafiką artystyczną i książkową, nie tylko jako twórca. Był także autorem teoretycznych opracowań dotyczących technik graficznych i malarskich. Początkowo uprawiał malarstwo realistyczne, z czasem rozwijał swą twórczość w kierunku abstrakcji, aż po kompozycje utworzone z regularnych figur geometrycznych, które zwłaszcza często pojawiały się na jego płótnach w latach siedemdziesiątych. Zawsze jednak pozostawał bardzo głęboko wyczulony na zagadnienia koloru i światła w malarstwie. To odróżniało jego poszukiwania w obrębie abstrakcji od poczynań innych abstrakcjonistów. Jego artystyczna osobowość rozwijała się również w innych dziedzinach. Był twórcą polichromii, redaktorem graficznym i artystycznym czasopism, poetą, recenzentem wystaw, działał jako dydaktyk (w latach 1983 – 1984 był rektorem warszawskiej akademii), a nawet podejmował trud projektowania wystaw sztuki. Pomimo tych wszystkich zajęć najwięcej uwagi poświęcał swojej twórczości malarskiej. Na przestrzeni wielu lat miał liczne wystawy indywidualne w Polsce i za granicą, a także brał udział w wielu wystawach zbiorowych.