Maksymilian OBORSKI

Maksymilian Oborski początkowo uczył się rysunku u Zygmunta Vogla, ale zasadniczo był samoukiem obdarzonym dużym talentem i dobrym zmysłem obserwacji o zacięciu satyrycznym. Uprawiał przede wszystkim szybki szkicowy rysunek i akwarelę. Malował głównie portrety, pejzaże, sceny rodzajowe i jeździeckie. Swoje prace rzadko sygnował i datował. W wielu wypadkach wykorzystywał papier dwustronnie. W latach 1830-1831 w randze podporucznika Pierwszego Pułku Mazurów i Legii Litewsko-Wołyńskiej uczestniczył w powstaniu listopadowym, podczas którego wykonał wiele portretów i szkiców dokumentujących ważniejsze wydarzenia. Po upadku powstania wyjechał do Paryża, gdzie poznał Piotra Michałowskiego. Wspólne zamiłowanie do koni i tematyki końskiej w malarstwie połączyło ich wieloletnią przyjaźnią. Michałowski udzielał Oborskiemu wskazówek warsztatowych, zalecając mu swoją metodę pracy opartą na kopiowaniu rycin wielkich mistrzów. Wiele prac Oborskiego nawiązywało do dzieł takich malarzy jak Nicolasa Berchema, Lizypa, Victora Vincenta Adama. W 1848 roku w czasie Wiosny Ludów wyjechał do Krakowa, gdzie robił serię szkiców z aktualnych wydarzeń, a także portrety żołnierzy i oficerów. W późniejszych latach swojej twórczości Oborski zaczął stosować między innymi tę samą metodę montaż co Juliusz Kossak a mianowicie „osadzania” osób portretowanych na wcześniej namalowanych koniach. W tym okresie odszedł od stylistyki Michałowskiego.