Jan TALAGA

Jan Talaga początkowo, w latach 1893 – 1898, pobierał nauki w Państwowej Szkole Przemysłowej w Krakowie. Specjalizował się w malarstwie dekoracyjnym i przemyśle artystycznym. W 1900 roku wstąpił do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tu uczył się u Wyczółkowskiego, Mehoffera, Axentowicza i Stanisławskiego. Otrzymał brązowy i srebrny medal uczelni. Zajmował się polichromią, współpracował z Mehofferem przy realizacji dekoracji ściennych w Skarbcu Katedry Wawelskiej, wraz z Fryczem odnowił w 1914 roku część fresków w katedrze w Sandomierzu. W pracach dekoracyjnych wykazywał skłonność do stylizowania motywów rodzimej sztuki ludowej. W 1911 roku wyjechał do Włoch, aby uczyć się techniki fresku. Pracował w katedrze w Loretto. Uprawiał również malarstwo sztalugowe. Malował pejzaże, portrety, kwiaty. Był związany z ruchem artystycznym Secesji Wiedeńskiej, z którą wystawiał w 1908 roku. W 1913 roku przystąpił do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Wystawiał swoje prace w wielu miastach, w Krakowie, we Lwowie, Poznaniu, Berlinie, Paryżu, Wenecji. Jego malarstwo charakteryzowało się wyciszoną gamą kolorystyczną, upodobaniem do szczegółu i świetnym rysunkiem bryły. Informacje zaczerpnięte z materiałów zebranych w pracowni Słownika artystów polskich w Instytucie Sztuki PAN.