Stefan Juliusz NORBLIN de la GOURDIN

Stefan Norblin, praprawnuk Jana Piotra Norblina, zadebiutował w 1910 roku karykaturami opublikowanymi na łamach "Kuriera Świątecznego". Był utalentowanym samoukiem, według niektórych źródeł studiował malarstwo w drezdeńskiej akademii, ale pewne jest jedynie to, że był studentem szkoły handlowej w Antwerpii. W 1913 roku miał swoją pierwszą wystawę w amsterdamskiej Galerii Memling. Następnie przebywał w Paryżu i w Londynie, gdzie pracował jako ilustrator. W 1915 roku powrócił do kraju. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, następnie odkomenderowano go na konferencję pokojową w Rydze. Po wonie stał się najbardziej wziętym ilustratorem i grafikiem reklamowym w międzywojennej Warszawie. Używał kaligraficznej, wyrazistej linii o wyrafinowanej urodzie. W zbiorach Biblioteki Narodowej znajduje się kilka oryginałów okładek do dzieł przez niego ilustrowanych. Poza tym zajmował się plakatami. Stworzył serię plakatów turystycznych oraz plakaty reklamowe firm handlowych, plakaty filmowe. Duże kolekcje jego plakatów znajdują się w Muzeum Plakatu w Wilanowie i w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Również malował, zwłaszcza portrety, ale jego działalność malarska pozostawała w cieniu jego zajęć w dziedzinie grafiki. Ta była przez krytykę w jego twórczości oceniana bardzo wysoko. Stworzył kilka obrazów religijnych, między innymi na zamówienie Zboru Ewangelicko-Augusburskiego w Warszawie kompozycję olejną Marcin Luter przed sądem w Wormacji w 1521 roku. Zajmował się modą oraz scenografią teatralną. W czasie II wojny światowej wyemigrował, najpierw do Iraku, gdzie namalował kilka portretów panującego i jego rodziny, następnie do Indii. Po wojnie osiadł w Stanach Zjednoczonych. Wystawiał bardzo często w okresie 1916 - 1938. Miał wiele wystaw indywidualnych, zarówno w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, jak i w innych salonach Warszawy, Krakowa, Poznania, wielokrotnie prezentował swoje prace w zagranicznych pokazach sztuki.