Domy, 1925

Marcin Franciszek Samlicki uczył się malarstwa u J. Unierzyskiego i J. Stanisławskiego. Ukończył krakowską akademię w 1912 roku. Odbył podróże do Wiednia, Włoch, Monachium i Berlina. Dużo czasu poświęcał na poznawanie sztuki dawnej. Naukę malarstwa kontynuował również w Paryżu. Tutaj zbliżył się do środowiska polskich malarzy, między innymi O. Boznańskiej i T. Makowskiego. Najchętniej malował pejzaże. Uprawiał również grafikę – drzeworyt i suchą igłę. Brał udział w rożnych wystawach prezentując przede wszystkim swoje pejzaże. Pośmiertna wystawa jego prac odbyła się w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie w roku 1946. Wystawa monograficzna artysty została zorganizowana w Muzeum im. St. Fischera w Bochni w 1995 roku. (Malarz za swojego życia bardzo wspierał ideę tworzenia muzeum w Bochni.) Początkowo kompozycje malarskie Samlickiego były zbliżone do założeń malarskich Stanisławskiego. Powoli jednak jego twórczość ewoluowała konsekwentnie ku uproszczonym bryłom, których formy pozostawały na obrazie w nowych geometrycznych relacjach.