Srebrny medal z okazji chrztu, 1843

Józef Majnert był numizmatykiem i najsłynniejszym fałszerz starych monet. Po ukończeniu szkoły Pijarów oraz dwuletniego kursu na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego od 1830 roku zatrudnił się w Mennicy Warszawskiej, gdzie pod kierunkiem ojca uzupełnił swoją wiedzę i stał się wkrótce cenionym rytownikiem i medalierem, otrzymując za swoją pracę wiele wyróżnień i odznaczeń. Fałszerską działalność rozpoczął zapewne już w roku 1835 od podrobienia talara Zygmunta Starego datowanego na rok 1535. Fałszował nie tylko rzadkie monety polskie, ale również tłoczył monety zmyślonych typów, rytując ich stemple z wolnej ręki. I tak pierwsze falsyfikaty majnertowskie pojawiły się na rynku antykwarycznym w styczniu 1836 roku. Jego zdolności artystyczne docenił Ignacy Zagórski, który powierzył mu opracowanie ilustracji do swojego dzieła „Monety dawnej Polski”. Wykonane przez Majnerta rysunki monet wielokrotnie powtarzane były w innych opracowaniach, np. w „Skorowidzu monet litewskich” Tyszkiewicza, czy w „Podręczniku numizmatyki polskiej” Gumowskiego. Po utracie posady w Mennicy w 1851 roku, zakończył swoją karierę fałszerską z powodu braku dostępu do sprzętu. Fałszerska działalność Józefa Majnerta została zdemaskowana przez Karola Beyera, który odkupił komplet 99 sztuk fałszywych stempli jego autorstwa a następnie podjął się poszukiwania dzieł Majnerta. Odszukane z obrotu antykwarycznego sfałszowane monety od roku 1872 kontrasygnował małym napisem FALSUS. Majnert, pomimo iż sprzedał Beyerowi swoje stemple, nigdy nie zdradził mu ile monet swojego autorstwa wprowadził na rynek numizmatyczny. Nie wiadomo również, czy rzeczywiście Beyer nabył wszystkie majnertowskie stemple. Fałszerstwa Majnerta, uchodzą dzisiaj za niezwykle rzadkie i poszukiwane przez kolekcjonerów unikaty.