Dzieci przy stole, 1929

„W 1928 roku, w paryskiej Galerie Berthe Weill, Makowski pokazał serię obrazów, w których „odcinając się” od swojej malarskiej przeszłości, wkroczył w nową fazę artystycznego rozwoju. Obrazy te ukazywały dzieci we wnętrzu, często przy stole, przebrane w spiczaste kapturki, z okrągłymi, błyszczącymi oczami. Ich postaci kształtowane były jak drewniane (przypominające ludowe, prymitywne rzeźby) figurki. Z tej serii, z lat 1928 – 1929, znanych jest kilka obrazów m.in. „Maskarada”, „Teatr dziecięcy”, „Dzieci we wnętrzu” (Muzeum Narodowe w Poznaniu i Warszawie). Najbliższe omawianej tu pracy są obrazy” Dzieci i lampiony”, znajdujące się w kolekcji Musée Nationale d`Art. Moderne, Centre Pompidou w Paryżu (repr.: W. Jaworska, Tadeusz Makowski, Kraków 1999, s. 25) oraz jego wariant „Scena przy stole” (miejsce przechowania nieznane, repr.: j.w., s.25). Podobny jest układ kompozycji, pozy modeli, identyczne rekwizyty (stołki). Tłem wymienionych wyżej obrazów jest własna paryska pracownia Makowskiego przy rue Vercingetorix na Montparnasse, wyposażona m.in. w bretońskie meble, które artysta zakupił w Bretanii podczas jednego ze swoich licznych ta pobytów. Poza bretońskimi zydlami w tle omawianego to obrazu dostrzec można bretoński kredens, który pojawiał się w wielu kompozycjach Makowskiego (m.in. obraz „Mała rodzina”, znany z fotografii, repr.: j.w., s. 29). (...)
W kompozycji, sposobie malowania, stosowanej kolorystyce, intymnym, pełnym ciepła nastroju omawiany to obraz wykazuje ścisła analogie z pracami Makowskiego z 1929 roku. Zwraca uwagę też żywe spojrzenie dziecięcych oczu z tak charakterystyczną dla artysty umiejętnością „ożywiania” ich za pomocą leciutko położonych małych plamek farny wydobywających bliki na źrenicach oczu modeli.” (cytat z ekspertyzy)