Pałac w Amalfi, 1897

Aleksander Gierymski młodszy brat malarza Maksymiliana. Ukończył akademię monachijską z nagrodą w 1872 roku. Od 1874 roku zamieszkał w Rzymie. Często przyjeżdżał do Warszawy. W 1882 roku został członkiem rzeczywistym Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Po dłuższym pobycie w Wiedniu i ponownie w Monachium przeniósł się do Paryża. Bardzo dużo podróżował. Swój świetny warsztat malarski uzupełniał głębokim znawstwem malarstwa weneckiego, holenderskiego oraz studiami plenerowymi. Jeszcze w latach pobytu w Warszawie (1879-1884) malarz podjął studiowanie problemów światła o różnych porach dnia, a zwłaszcza o zmierzchu nad wodą. U schyłku lat osiemdziesiątych problem światła, uzupełniony o sztuczne światło w obrazie, staje się jedną z ciekawszych jakości malarstwa Gierymskiego. Malarz stworzył szereg nastrojowych nokturnów. Twórczość artysty, uznanego za jedną z największych indywidualności w polskim malarstwie, znajdowała szeroki rozgłos wśród współczesnych. Wielokrotnie malarz wystawiał w Polsce i za granicą, a już w 1902 roku zorganizowano pierwszą jego pośmiertną wystawę, w Warszawie, w Krakowie, a rok później we Lwowie. W okresie międzywojennym zainteresowanie jego sztuką podtrzymywane było przez kolejne wystawy (1927, 1933, 1938).