W sadzie, 1934

Zygmunt Milli w 1925 roku studiował w krakowskiej Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych u Jana Bukowskiego, w tym samym czasie dorywczo pracował jako dekorator teatralny. Należał do oddziału Krakowskiego Związku Polskich Artystów Plastyków, wchodząc od 1932 roku w skład zarządu i komitetu redakcyjnego „Głosu Plastyków". Twórczość Milli rozwijała się równolegle w zakresie malarstwa sztalugowego i ściennego oraz w dziedzinie rekonstrukcji i konserwacji zabytków malarstwa ściennego. Najwcześniejsze znane obrazy Milli to wystawiane w Krakowie w 1927 roku „Martwa natura", „Chaty podkarpackie" i reprodukowany w Sztukach Pięknych, „Pejzaż z Luborzycy". Najczęściej malował pejzaże i martwe natury, studia aktów, wnętrza pracowni, portrety, rzadziej kompozycje figuralne. Od 1928 roku zajmował się malarstwem ściennym i według własnej ankiety wykonał polichromie kościelne w obiektach współczesnych i zabytkowych, między innymi w kościele Świętego Jana w Krakowie. W 1939 roku na zlecenie zarządu odbudowy Wawelu odkrył i odnowił przy współudziale K. Rutkowskiego średniowieczną polichromię w Kaplicy Młodzianków przy romańskiej części katedry krakowskiej. Kilkakrotnie wykonywał projekty kilimów, robił też ekslibrysy.