Na trzepaku

Eugeniusz Markowski w 1938 roku ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych, gdzie studiował pod kierunkiem T. Pruszkowskiego. W latach 1940-1950 przebywał we Włoszech, gdzie związał się z grupą Libera Associazione Arti Figurative i z Art. Club w Rzymie. W latach 1945-1955 pracował jako dziennikarz i dyplomata we Włoszech i Kanadzie. Do Polski wrócił w 1955 roku. W latach 1969-1984 był wykładowcą i profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1963 brał udział w Biennale Sao Paulo. Markowski zajmował się głównie malarstwem, scenografią i grafiką użytkową. Był przedstawicielem tzw. nowej figuracji. Jego zdeformowanym postaciom ludzi - potworków, upodobnionych często do zwierząt, towarzyszy dysonansowa kolorystyka. Deformacja postaci oraz bogata faktura obrazów sprawiają, że twórczość E. Markowskiego porównywana jest do tzw. art brut i obrazów J. Dubuffeta. W 1984 roku był laureatem Nagrody Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida, a w 1988 Nagrody Kolekcjonerów im. Dr L. Siudy. Ekspresyjny styl malowania, bezpośredniość i toporność figur, spowodowały, że w latach 80-tych uznano go za prekursora "nowodzikich".