Z Doliny Kościeliskiej, około 1840

Jan Nepomucen Głowacki studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u J. Brodowskiego i Peszki w latach 1819 - 1825. Następnie uzupełniał studia w Pradze i Wiedniu u Steinfelda. Do Krakowa powrócił 1828 roku podejmując ożywioną działalność pedagogiczną i artystyczną. W latach 1831 - 1833 wykładał w swojej macierzystej uczelni. W 1834 roku otrzymał dwuletnie stypendium w Rzymie. Przez lata studiów dopracował się swojej malarskiej specjalizacji, najchętniej precyzyjnie malował widoki gór, jak też często czynił popisy biegłości malarskiej jako miniaturzysta. W 1835 roku zorganizował swoją wystawę widoków z Gór Salzburskich i Tyrolskich. Poza pejzażem zajmował się również malarstwem religijnym, rodzajowym i mitologicznym. W roku 1842 otrzymał katedrę pejzażu na krakowskiej uczelni. Jako pierwszy zaczął malować widoki Tatr, co roku bywał tam na plenerach. Jego prace charakteryzowała szarozielonkawa tonacja, gładka faktura i drobiazgowe wykończenie. Wystawiał swoje pejzaże w Wiedniu w 1839 roku, w Warszawie w latach 1841 - 1845. W roku 1847 odbyła się w Krakowie pośmiertna wystawa prac artysty połączona z wyprzedażą. Obecnie liczne przykłady jego twórczości przechowywane są w państwowych zbiorach, między innymi w muzeach krakowskich oraz w Muzeum Narodowym w Poznaniu.