Stanisław Noakowski

 (1869 Nieszawa - 1928 Warszawa)

Stanisław Noakowski w latach 1886-1898 studiował architekturę w Akademii Sztuk Pięknych w Petrsburgu. W tym czasie dużo podróżował między innymi do Francji, Włoch, Czech, Niemiec oraz Londynu. Od początku studiów malował akwarele z motywami architektury, za które otrzymywał liczne pochwały. W 1899 przeniósł się do Moskwy, gdzie wykładał w Szkole Stroganowskiej Przemysłu Artystycznego, a od 1907 w Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury, gdzie był też kustoszem szkolnego muzeum i bibliotekarzem. W roku 1914 został członkiem Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Od 1919 był profesorem historii architektury na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i od 1923 wykładowcą historii sztuki w Szkole Sztuk Pięknych, późniejszej Akademii. Obie te funkcje pełnił do śmierci. Jako autorytet w dziedzinie architektury dawnej odegrał ważną rolę w promocji rodzimej tradycji budownictwa. Jego akwarele zyskały szeroką popularność w społeczeństwie. Pod koniec życia, zagrożony utratą wzroku i trapiony innymi chorobami, często przebywał w domu wypoczynkowym Kasy Mianowskiego, tzw. Mądralinie, nad Świdrem koło Otwocka, nie rezygnując jednak do końca ani z pracy dydaktycznej, ani z udziału w życiu artystycznym. Prace Noakowskiego charakteryzuje bezbłędne rozplanowanie i ujęcie stosunków przestrzennych, umiejętność skrótu i syntezy, przy jednoczesnej dbałości o oddanie detalu. Jego fantazje architektoniczne przesyca poetycki ton nostalgii. Noakowski był legendarnym wykładowcą, ilustrującym swoje słowa mistrzowskimi rysunkami kredą na tablicy (nieliczne przetrwały na fotografiach). Pozostawił po sobie tysiące rysunków, szkiców i akwarel, z których ocalała tylko część (największy zbiór posiada Muzeum Narodowe w Warszawie).

W Domu aukcyjnym Altius wystawiano dotychczas 1 pracę tego autora