Maria Ewa ŁUNKIEWICZ-ROGOYSKA

(1894 Kudryńce na Podolu - 1967 Warszawa)

Maria Ewa Łunkiewicz-Rogoyska studiowała w latach 1921-1924 w Ecole Nationale des Arts Décoratifs w Paryżu. Po powrocie do Polski osiadła w Warszawie. Nawiązała szerokie kontakty z awangardowymi grupami, jak „Blok”, „Praesens” oraz z artystami tych ugrupowań, szczególnie z Henrykiem Stażewskim, Mieczysławem Szczuką, Władysławem Strzemińskim, Katarzyną Kobro i in. W 1930 ponownie wyjechała do Paryża, gdzie rozszerzyła te kontakty o grupy „Abstraction-Création” i „Cercle et Carré”, z którą wystawiała oraz o osobistości takie, jak Piet Mondrian, Michel Seuphor, Georges Vantongerloo. Malowała pejzaże, martwe natury i kompozycje bezprzedmiotowe. Używała farb olejnych i gwaszu. W 1934-1939 była współorganizatorką i sekretarzem Bloku Zawodowych Artystów Plastyków, w 1959 roku działaczka w Galerii „Krzywe Koło” i Foksal. W 1963 roku była inicjatorką i współorganizatorką I Pleneru Koszalińskiego. W 1931 miała pierwszą wystawę indywidualną w Salonie Czesława Garlińskiego w Warszawie. Następnie odbyło się kilka jej wystaw indywidualnych, między innymi w 1962 roku w Galerii Krzywe Koło. Brała również udział w licznych wystawach zbiorowych za granicą. Między innymi w Paryżu, Berlinie i Brukseli. W 1939 roku otrzymała II nagrodę konkursu przed Olimpiadą w Helsinkach, w 1964 roku otrzymała zbiorową nagrodę Grand Prix Int. d’Art Contemp. w Monte Carlo. Prace Łunkiewicz-Rogoyskiej znajdują się między innymi w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, w Poznaniu i w Krakowie.