Marian BOGUSZ

Marian Bogusz po maturze w 1939 wziął udział jako ochotnik w kampanii wrześniowej. W latach 1941-1945 był więziony przez hitlerowców w obozie koncentracyjnym w Mauthausen. Po wojnie osiadł w Warszawie. Do 1948 studiował w ASP w pracowniach prof. J. Cybisa i J. Sokołowskiego. Już w okresie studiów włączył się w życie artystyczne jako organizator różnorodnych jego form. Był współzałożycielem Klubu Młodych Artystów i Naukowców, działającego w latach1947-49, pierwszego w powojennej Warszawie ośrodka sztuki awangardowej. Na przełomie 1948/49 wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. W 1955 wspólnie ze Zbigniewem Dłubakiem (którego poznał w Mauthausen) i Kajetanem Sosnowskim założył Grupę 55, uważaną za przeciwwagę ideową i artystyczną „Arsenału“. W tym samym roku związał się z Galerią Krzywe Koło, którą prowadził do 1965, tworząc z niej ważny ośrodek ruchu „nowoczesnych“. W 1963 był inicjatorem Plenerów Koszalińskich w Osiekach, które przez kolejnych 15 lat osiągnęły rangę czołowych międzynarodowych spotkań artystów i naukowców w Polsce. Malarstwo Bogusza przeszło drogę od surrealistycznych kompozycji abstrakcyjnych z lat 40, poprzez figuratywne, symboliczne przedstawienia z okresu Grupy 55 inspirowane teatrem Bertolta Brechta, muzyką, nauką itp., do utrzymanych w dyscyplinie abstrakcji geometrycznej prac z dojrzałego okresu lat 60. i 70. Równolegle z malarstwem i wspomnianymi doświadczeniami z zakresu form przestrzennych w otwartej przestrzeni, Bogusz od początku zajmował się scenografią teatralną, realizując wiele przedstawień w teatrach całej Polski. Był współautorem oprawy plastycznej imprez, pawilonów wystawowych, monumentalnych dekoracji min. fryz ceramiczny na Stadionie X-lecia w Warszawie.