Wanda Anna GENTIL-TIPPENHAUER

Anna Wanda Gentil-Tippenhauer w 1921 roku ukończyła Państwowe Kursy dla Nauczycieli Rysunków przy Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, prowadzone przez K. Tichego. W latach 1921-1923 studiowała w Kunstgewerbschule w Hamburgu. Odbyła podróż po Europie odwiedzając Włochy, Francję, Szwajcarię i Niemcy a także zwiedziła USA. Przed wojną mieszkała w Warszawie i należała do Polskiego Towarzystwa Artystycznego, Zrzeszenia Polskich Artystów Plastyków, Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków, Stowarzyszenia Polska Sztuka Dekoracyjna i do Podhalańskiego Związku Plastyków w Zakopanem. Od 1925 roku wystawiała głównie w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, którego była członkiem od 1935 roku. W 1927 roku uzyskała wyróżnienie za batik (Szal zielony) W 1932 roku wystawiła cykl pejzaży zakopiańskich w Domu Handlowym Braci Jabłkowskich w Warszawie. W tych latach wystawiała także w Bydgoszczy, Zakopanem i za granicą: w Lyonie, Mediolanie i Turynie. W latach 1940-1942 przebywała na Ukrainie. Czasie działań wojennych w Warszawie w latach 1943-1944 uczyła rysunków na tajnych kompletach. W czasie Powstania Warszawskiego w 1944 roku uległ zniszczeniu cały przedwojenny dorobek artystki. Od 1945 roku mieszkała w Zakopanem, wyłączając lata 1946-1947 kiedy to przebywała w Warszawie. Brała udział niemal we wszystkich wystawach ZPAP w Zakopanem, tam też miała wystawę indywidualną w 1961 roku. W 1965 roku miała wystawę pośmiertną w Biurze Wystaw Artystycznych. Malowała akwarelą i temperą stylizowane pejzaże z motywami tatrzańskimi i sceny rodzajowe z Podhala. Czasami malowała kwiaty i obrazy o tematyce religijnej. Zajmowała się również malarstwem na szkle, malarstwem ściennym, batikiem, architekturą wnętrz i konserwacją obrazów. W okresie międzywojennym wykonała między innymi malowidła ścienne w kościele Św. Katarzyny w Zgierzu i w kaplicy zamku Krasickich koło Brzeżan. Ilustrowała bajki murzyńskie z Haiti pióra Wiktorii Gentil-Tippenhauer wydane w 1931 roku. Po wojnie wykonała w Zakopanem dekoracje budynku Orbisu i Sali TPPR. Zajmowała się też krytyką artystyczną. Pisywała recenzje m. in. W „Kurierze Łódzkim” w 1925 roku i w wileńskim „Przeglądzie artystycznym” w latach 1926-1929