Emil KRCHA

Emil Krcha studiował malarstwo w latach 1919 - 1925 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem między innymi T. Axentowicza, S. Kamockiego i I. Pieńkowskiego. Następnie naukę kontynuował w Paryżu. Wyjeżdżał do Paryża w latach 1925 i 1927 - 1931. Był jednym z założycieli grupy „Zwornik”. Prezentował swoje prace z tą grupą w latach 1929-1933. Od roku 1922 należał do Związku Polskich Artystów Plastyków. Współorganizował Wyższą Szkolę Sztuk Plastycznych we Wrocławiu po 1945 roku. Następnie został profesorem w krakowskiej akademii. Obok twórczości plastycznej zajmowała go również muzyka. Był świetnym wiolonczelistą. Malował olejno i akwarelą. Znał dobrze osiągnięcia kolorystów skupionych wokół J. Pankiewicza, formistów i francuskich postimpresjonistów, ale jego doświadczenia wynikały z bardzo indywidualnego pojmowania sztuki. Inspiracji poszukiwał w rzetelnej sztuce Holandii oraz w twórczości ludowej. Był znawcą sztuki huculskiej. Kompozycje malarza najczęściej wyróżniały się barwami zharmonizowanymi, lekko ściszonymi, w których tylko jeden kolor zyskiwał dominację. W akwareli uzyskiwał świetlistość tonów nieoczekiwaną w tej technice. Miał indywidualne wystawy w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1932, 1949, we Lwowie w 1933 roku, w Poznaniu w „Salonie 33" w latach 1934 i 1937, w Związku Polskich Artystów Plastyków w 1941, w Krakowie w 1949, we Wrocławiu w 1960, w Olsztynie w 196l. Poza tym wystawiał wiele razy za granicą i przy okazji różnych prezentacji sztuki z innymi artystami. Odbyło się również kilka wystaw pośmiertnych Emila Krchy, w Bydgoszczy w 1978, we Wrocławiu w 1979,  w 1985 w Sanoku.